Inderdaad, we vonden een huisje in het bos (wat er van over was) en nu weet ik niet meer of ik vannacht kan slapen. Dat heeft vooral te maken met de ontdekkingen die ik deed na een tweede bezoek. Dat huisje moest na een eerste bezoek nader onderzocht worden.
Onze vakantie brengen we dit jaar door in eigen land. In Noord-Brabant om precies te zijn. In de buurt van Eindhoven. Omdat mijn wederhelft samen met de labrador al eerder langs dat huisje was gelopen en de graffiti opgemerkt had, liet ze weten dat ik dit moest onderzoeken.
Het huisje is heus geen parel op het gebied van Urbex Exploring. Sterker nog, het stelt helemaal niets meer voor. In het voorbij gaan zou je misschien niet eens meer zeggen dat het ooit een huis(je) is geweest. Het zijn de schilderingen die de aandacht trekken. Of noem je het tekeningen? Die zie je van verre. Logisch. Ze trekken nu eenmaal de aandacht. Je verwacht ze op deze plaats niet. Dit is een deel van een bos waar je wel een huis zou kunnen verwachten, maar geen graffiti. De vraag of het hier gaat om kunst of niet hoeft niet eens gesteld te worden. Graffiti is kunst. Niet alle graffiti overigens. Kijkend naar wat hier is aangebracht, dan is het kunst. Kunst op een zeer onverwachte plaats.
Waarom is dit zo?
De locatie zet je meteen aan het denken. Waarom is dit zo? Wat gebeurde er? Het is duidelijk dat dit ooit eens een bouwwerk was dat ergens voor gebruikt werd. Mijn eerste gedachte was dat dit een huisje was dat gebruikt werd door een boswachter. De steensoort waarmee men het huisje op had gebouwd leek op gelijkwaardige bouwwerken in andere bosrijke omgevingen.
De aandacht gaat alleen niet uit naar wat ooit was. Nee, de aandacht gaat in de eerste plaats uit naar wat er nu te vinden is. Dat is dus wat je ziet vanaf het bospad. Vanaf het zandweggetje dat voert langs de resten van dit huisje. Eigenlijk moet je weten dat het er is. Kijk je de verkeerde kant op, dan mis je de delen van de muren die vanaf het zandweggetje zichtbaar zijn.
Het heeft niet veel zin om langer door te gaan om te beschrijven wat er over is van dit huisje. Er is nu eenmaal niet veel meer over. Dit mag je niet eens meer beschouwen als een bouwval. Nee, dit is gewoon een ruïne. Deels overwoekerd door struikgewas en deels voorzien van graffiti. Ramen en deuren zijn niet meer aanwezig. Wel zijn hier en daar nog resten te vinden van elektra.
Afgezien van veel stenen was er weinig meer te vinden van wat ooit onderdeel was van het huisje. Hier en daar nog een houten balk. Alsof alles van echte waarde allang verdwenen was. Niet dat ik echt tijd had om er naar te zoeken. Wat later aangebracht was trok de aandacht en was het waard om te fotograferen.
Nauwelijks informatie
Teruggekomen op de camping besloot ik eens uit te zoeken of er meer informatie te vinden was over dit huisje. Via Google Maps leerde ik dat dit huisje een eigen adres had. Dus een huisnummer en bijbehorende postcode. Kortom, je kunt er een kaartje naar toe sturen. Toch was ik er niet helemaal zeker van. Daarom besloot ik dat ik de dag erna nog een keer terug wilde gaan.
Google Maps
De temperatuur was een dag later iets gestegen ten opzichte van de dag ervoor. Gewapend met meer lenzen voor mijn camera dan de dag ervoor – je kunt nooit weten wat je tegen komt – en een rugzak liepen we samen met de labrador naar het betreffende huisje.
Dit keer was het geen verrassing meer voor mij. Ik wist wat we tegen zouden komen. Wat wel een verrassing was: het adres dat ik gevonden had via Google Maps bleek inderdaad het betreffende huisje te zijn. Kortom, het huisje had dus een huisnummer en postcode. Je zou er dus een kaartje naar toe kunnen sturen. Al zal de bezorging lastig zijn, omdat er geen brievenbus te vinden is.
Terwijl we naar het huisje liepen, controleerde ik via de Google Map app op mijn telefoon of het inderdaad zo was. Langzaam zag ik mijn locatie verschuiven. Steeds dichterbij de vermelding van het betreffende adres. Totdat ik volgens Google Maps op dat adres was aangekomen. Dat was het moment dat ik een van de muren ook daadwerkelijk kon aanraken. Best nauwkeurig overigens.
Hiermee had ik vastgesteld dat Google Maps dus “gelijk” had. Daarmee was ik alleen geen stap verder gekomen. Ik wist niet meer over de geschiedenis.
Een verdieping
Afgaande op de bouw ging ik ervan uit dat het huisje ooit bestaan moest hebben uit een verdieping. Een opvallende, rechthoekige vorm. Met aan een kant een muur, waar geen andere muren op aansloten. Of dit ooit het geval was geweest was niet duidelijk. Wel was duidelijk dat deze muur bestond uit een dubbele rij stenen, net zoals de andere muren. Die andere muren waren voorzien van peurschuim als isolatiemateriaal. De muur die nergens op aansloot was niet voorzien van isolatiemateriaal.
Er waren in ieder geval twee ramen aanwezig. Een raamkozijn bevindt zich nog in de constructie. Het andere kozijn ligt op de vloer. Buiten het huisje ligt een kozijn waarin een deur moet hebben gezeten. Van een deur is geen spoor meer terug te vinden. Hoe goed ik ook zocht, ikkon geen glasresten vinden van wat eens de ramen waren.
In een van de muren – de muur waarop de schitterende graffiti van de kolibrie is gemaakt – bevindt zich een pijp. Mogelijk was dat een schoorsteen of een soort afzuigsysteem.
Aan een van de buitenmuren zijn de resten van een regenpijp te zien. De regenpijp zelf ontbreekt.
Nergens in het huisje kon ik resten vinden van elektra. Alleen aan de buitenkant vond ik een spoor van elektra. Sporen van eventuele waterleidingen of gasleidingen kon ik niet vinden. Dat geldt ook voor riolering. Wel bevindt zich aan de kant van het bospad een gemetselde constructie wat mogelijk zou kunnen dienen voor deze doeleinden. Het was lastig om hier in te kijken, want het geheel was afgedekt door een plank, stenen en boomstammen. Het voelde niet goed om dat te veel te verstoren.
Terwijl ik over het terrein liep kreeg ik het idee dat dit huisje misschien nooit afgebouwd is. Dat zou kunnen verklaren waarom bepaalde dingen ontbreken.
Naast het huisje bevinden zich twee kale plekken zonder begroeiing. Alsof daar wat heeft gestaan of daar wat zou moeten verrijzen. Daarnaast liggen grote boomstammen. Eigenlijk is het beter om te spreken van bomen. Alsof ze van het ene op andere moment daar zijn omgevallen. Over elkaar heen. Of, alsof iemand ze daar neergelegd heeft als een soort afrastering.
Klein pad
Achter het huisje loopt een klein pad. Je zou het bijna missen. Het is er wel. Volg je dit pad, dan kom je terecht in een deel van het bos waar flink wat natuurgeweld heeft plaatsgevonden. Alsof het daar jaren geleden enorm heeft gestormd. Dat is ook de plaats waar je delen kunt onderscheiden van een afrastering van metaal. Sommige paaltjes liggen er keurig bij. Andere paaltjes zijn verfrommeld alsof ze van plastic zijn.
Het pad leidt naar een kuil. Een kuil met twee gaten. Een klein gat van ongeveer dertig centimeter en een groot gat van ongeveer vijftig centimeter. Nee, ik had niet de behoefte om daar in te kruipen.
Om het geheel nog even spannender te maken was dit het moment dat de labrador aansloeg. Een enorme onrust. Mijn wederhelft had een plekje in de schaduw opgezocht en de labrador zat bij haar.
Het moment dat zij de labrador losliet, sprintte hij naar mij toe. Wild rende hij om me heen. Daarop liep ik een stuk terug en alles was weer goed. Hij vond een interessante stok en ik was minder belangrijk. Totdat ik weer een paar passen in de andere richting deed. Opnieuw onrust.
Blair Witch Project
Nee, daarmee zeg ik niet dat we ineens terecht waren gekomen in een of ander verhaal zoals “Blair Witch Project.” Gelukkig niet nee.
Het is een plaats die vragen oplevert. Een van de vragen bijvoorbeeld is waarom er op die plaats dat huisje staat. Inmiddels weet ik dat er door de gemeente in 2017 een vergunning os afgewezen om dit huisje een nieuwe bestemming te geven.
Dat was vijf jaar geleden. Wat ik dan wel opvallend vind is de houtsnippers bij recent omgezaagde bomen op het terrein. Alsof dit vrij recent is gebeurd. Met welk doel?
Voorlopig is het een interessant object vanwege de graffiti. Niet alles is even mooi. Ik ben benieuwd wat er in de toekomst gaat gebeuren.
Alleen weet ik nog steeds niet zo goed wat ik moet denken van die maden die ik vond onder dat stuk lood…
We vonden een huisje in het bos (wat er van over was)
We vonden dus een huisje in het bos (wat er van over was) en nu weet ik niet meer of ik kan slapen vannacht, omdat mijn fantasie weer overuren maakt. Heeft iemand ons de hele tijd bekeken? Hebben we iets gezien wat we niet mochten zien? Was er wel een huisje? Of ben ik gewoon moe van al dat lopen vandaag? Ik vermoed gewoon her laatste!
