Wanneer alarmbellen je niets doen

Het komt voor. Situaties waarin alarmerende berichten mensen helemaal niets doen. Sterker nog, adviezen die goed bedoeld zijn worden genegeerd en gezien als aanvallen. Na lang aarzelen deel ik een ervaring op dit gebied onder de titel “Wanneer alarmbellen je niets doen.” Deze alarmbellen hebben betrekking op een liefdesrelatie die mensen met elkaar aangaan.

Vertroebelde blik

Liefde is zoiets moois. Liefde is iets groots. Het maakt je sterk. Eigenlijk maakt het je samen sterk. Samen kun je de wereld aan. Er wordt wel eens beweerd dat liefde je ook blind maakt. Persoonlijk vind ik dat een belediging voor iedereen die daadwerkelijk blind is. Liever noem ik het een soort vertroebelde blik. Of misschien is het een situatie waarin je niet helemaal in staat bent om “normaal zaken te overdenken. Alles is mooi, alles is prachtig. Na verloop van tijd ga je dingen anders zien. Niet dat dit ervoor zorgt dat alles ineens over is. Gelukkig niet zeg. Stel je eens voor. Dan zou die verliefdheid ineens ophouden en zou er niet zoiets bestaan als houden-van. Het klopt, na verliefdheid kan er zoiets zijn als een soort zwart gat. Het kan ophouden wanneer de vlinders verdwenen zijn uit je buik. Het kan, het hoeft niet.

“Normaal”

Dat “normaal” nadenken is iets waarmee je moet oppassen. Wat is “normaal?” Hoelang duurt dat trouwens? Er bestaat een kans dat er een situatie ontstaat waarbij de relatie op zijn zachtst gezegd merkwaardig genoemd mag worden. Zelfs wanneer je geen antwoord weet op de vraag wat nu wel of niet normaal is, moet je kunnen beamen dat het niet normaal is wanneer je door je liefje voorgelogen wordt. Denk dan aan bijvoorbeeld de plaats waar je werkt. Of zoiets triviaals als je geboortedatum. Zelf kan het je niet opvallen, omdat je er niet echt over na denkt. Anderen kan het wel opvallen. Die stellen dan vragen. Misschien niet direct aan je liefje, maar aan jou. Dan heb je twee keuzes. De eerste keuze is er ook even over na te gaan denken. De andere keuze is om de mensen die je de vragen stellen te betichten van het stellen van rare vragen. Je moet alleen de vraag stellen of de vragen die gesteld worden over bijvoorbeeld een tijdlijn van werkgeschiedenis rare vragen zijn. Zeker wanneer er aan verschillende personen door je liefje verschillende versies van die tijdlijn geschetst zijn. Of wanneer je bedenkt dat werkgevers werden genoemd waarvan je echt zeker weet dat het echt niet had gekund, omdat je bijvoorbeeld zelf voor die werkgever hebt gewerkt of je iemand kende die voor deze werkgever hebt gewerkt. Maar ja, je liefje zou toch niet tegen je liegen? Dus wat doe je? Je kiest voor de frontale aanval! Je beticht alles en iedereen die beweert dat de tijdlijnen in twijfel trekken door ook maar de meest simpele vragen erover stellen ervan dat ze erop uit zijn om je liefje in diskrediet te brengen. Je liefje heeft dat zelf gezegd, dus dan zal het wel zo zijn, toch?

Fout nummer een. Een niet-kloppende tijdlijn als het gaat om werkhistorie kan verklaard worden door het rustig uit te praten. In de eerste plaats met je liefje. Leg uit wat je hebt gehoord. De ander zal je vertellen hoe het zit. Daarna kun je dit vertellen aan de persoon die je confronteerde met de niet-kloppende tijdlijn.

Een ander

Onrust is het laatste wat je wilt. Je wilt ongestoord, dus rustig, genieten van je liefde. Julie hebben voor elkaar gekozen en dat is iets wat de rest van de wereld mag weten. Perfect toch? Het wordt alleen een ander verhaal wanneer de wereld niet mag weten dat je liefje nog een ander liefje heeft. Sterker nog, wanneer je liefje gewoon getrouwd is. Dat je daarvan weet en daarvoor goede redenen zijn, die zou je kunnen delen met de personen die dicht bij je staan.

Fout nummer twee. Wanneer je geconfronteerd wordt met de situatie waarin anderen weten dat je liefje nog gewoon getrouwd is, reageer je daar op een normale manier op. Je ontkent dit niet eerst, om vervolgens te melden dat er goede redenen zijn en daarna nalaten deze redenen te melden. Dit zorgt voor onrust. Onrust is iets dat je wilt vermijden.

Grote stappen

In een relatie neem je kleine en grote stappen. Kleine stappen zijn bijvoorbeeld dat je heel burgerlijk dezelfde fietstassen koopt. Dat deden mijn wederhelft en ik. Eigenlijk als grapje. Zelf omschreven we dat als een “heel grote stap.” Natuurlijk was dit geen grote stap. Een grote stap was een samenlevingscontract. Een andere grote stap was het halen van het boterbriefje. Nieuws dat je overigens wel van de daken wilt schreeuwen. Dat gold ook voor het samenwonen. Zodra dat bekend werd mocht echt iedereen dat weten. Zeker, tot aan vervelends aan toe, voor anderen. Maar goed… iets met een roze wolk…

Zoiets deel je met familieleden en vrienden. Bij elkaar intrekken noem je doorgaans samenwonen, hokken of wat voor label je daar ook op wilt plakken. Slechts weinigen omschrijven dit als “Ik mag er gratis wonen.” Gratis wonen doe je bij mensen die iets verder bij je vandaan staan is mijn idee. Niet bij je liefje.

Fout nummer drie. Benoem wat het is. Noem het gewoon samenwonen. Noem het niet “gratis wonen.”

“Ik vertrek”

Een andere grote beslissing een verhuizing naar een andere stad zijn. Ook dan laat je dit weten aan je familie, vrienden en kennissen. Helemaal wanneer de stad aan de andere kant van het land te vinden is. Het is gebruikelijk dat je foto’s laat zien van hoe het er is voordat je erin trekt. Die maak je vaak zodat je later kunt terugkijken op hoeveel werk je verricht hebt. Dat realiseer je pas later overigens. Nee, je hoeft echt niet je hypotheekgegevens op tafel te gooien. Alsjeblieft zeg, dan krijg je weer allerlei ongevraagd advies van deze of gene over waar je toch net een betere hypotheek deal had kunnen scoren. Alsof je een televisie koopt….

Het is een ander verhaal wanneer de stad niet aan de andere kant van het land te vinden is, maar in een ander land te vinden is. Dat brengt me bij het televisieprogramma “Ik vertrek.” De formule kennen we allemaal wel. De opbouw is hetzelfde. Aan het begin van de aflevering zien we de personen die gevolgd worden, terwijl ze bezig zijn met het voorbereiden van hun vertrek naar het buitenland. We leren dan hoe lang het heeft geduurd voordat ze de beslissing überhaupt konden maken of nemen.

Redelijke bedenktijd

Toegegeven, er is een verschil tussen “Ik vertrek” en een situatie waarbij je bijvoorbeeld een baan aangeboden krijgt in het buitenland. Desondanks zit er altijd een redelijke bedenktijd tussen. Hoe graag een werkgever je in dienst wil nemen, die zal niet van je verwachten dat je binnen een paar dagen een beslissing neemt. Wat je liefje ook zegt, dat is opvallend.

Fout nummer vier. Een vertrek naar het buitenland is geen stap die je doorgaans binnen enkele dagen neemt, zelfs niet wanneer je van plan bent daar te gaan werken. Het kan voorkomen, de kans is echter klein.

Wanneer je liefje dan “Ja” heeft gezegd, hoe zit het dan met jezelf? Heb jij er wat over te zeggen? Je mag verwachten dat dit geen kwestie is van “It’s my way or the highway” is. Toch? Kortom, wat je liefje ook zegt, je mag en kan er zelf ook over beslissen. Dat je liefje ergens ja tegen heeft gezegd houdt niet automatisch in dat je er zelf ook ja tegen moet zeggen. Zelf zeg ik altijd tegen mijn kinderen, wanneer ze iets doen wat anderen doen en er niet echt over nadenken: “Wanneer de ander in een sloot springt, doe jij het dan ook?”

Fout nummer vijf. Spring niet zomaar in je sloot, ook al springt je liefje in een sloot.

Samen

Heeft je liefje “Ja” gezegd en lijkt het je toch een goed idee, wat gewoon kan, dan zou je zeggen: “We gaan dit samen vertellen aan iedereen waarvan we denken dat die het moeten weten.” Dan moet je eigenlijk vraagtekens plaatsen wanneer je liefje dat juist niet wil doen. Wanneer je liefje aandringt om dit alleen persoonlijk te vertellen aan een familielid. Andere familieleden worden niet geïnformeerd. Pas nadat erom gevraagd wordt, krijgen ze dit te horen via WhatsApp. Vrienden mogen van je liefje pas ingelicht worden op “need to know basis.” Je vraagt niet door waarom dit zo is, want je liefje heeft hiervoor goede redenen. Wanneer men hier dan vraagtekens bij plaatst en je dit bespreekt met je liefje, dan geloof je natuurlijk je liefje. Het is een groot complot. Men is erop uit om de relatie kapot te maken. Vandaar dat het al geen goed idee was om überhaupt iemand in te lichten over dit alles.

Fout nummer zes. Wanneer je bij een verhuizing naar het buitenland je familieleden en vrienden niet betrekt, kan dit voor vragen zorgen. Weet je zeker dat je liefje zuivere motieven heeft om het vooral niet te vertellen? Wat zijn die motieven om het niet te vertellen? Wanneer de motieven wel zuiver zijn, waarom zou je het niet vertellen?

Vragen

Terug naar het televisieprogramma (“Ik vertrek”). Inmiddels zijn we het stadium van inpakken voorbij en er volgt dat ontroerende moment waarop een feestje gegeven wordt. Dat hoeft van jou niet. Van je liefje al helemaal niet. Sterker nog. Je liefje heeft sinds het nieuws bekend werd geen moeite gedaan om mee te gaan naar je familie en vrienden. Dat deed je alleen en eigenlijk pareerde je alle vragen. Die vragen waren trouwens erg lastig, want door dit alles gingen mensen nog eens zoeken naar zaken en kwamen er rariteiten naar voren. Rare zaken over het arbeidsverleden, een niet-kloppende geboortedatum, een huwelijk dat nog niet ontbonden was, turboliquidaties van Bv’s, een raar project met verkeerslichten in een ver land waarbij een zeer groot geldbedrag ineens verdwenen was en vermeende contacten met geheime diensten. Dan was er nog een link met een prestigieuze universiteit. Een universiteit waarvoor je normaal gesproken een zeer hoog bedrag moet betalen -jaarlijks- om daar colleges te moeten volgen. Dat is bijzonder, wanneer je bedenkt dat dit dan plaats moet hebben gevonden in de periode dat je eigenlijk iets heel anders deed in je leven.

Fout nummer zeven. Vragen niet beantwoorden zorgen voor nog meer vragen. Openheid zorgt voor antwoorden. Geef je de voorkeur aan het niet geven van die openheid, dan levert dit alleen maar meer vragen op.

Slecht

Alarmbellen. Zo mag je het inmiddels wel omschrijven. Daar gaat het om. Die doen je niets, want je liefje verduidelijkt je voortdurend dat er niets aan de hand is. Sterker nog, je liefje laat documenten zien waaruit blijkt dat er niets aan de hand is. Die documenten mogen echter met iemand gedeeld worden. Want die boze buitenwereld is natuurlijk heel slecht.

Fout nummer acht. Negereer de alarmbellen niet. Zelfs niet wanneer er documenten zijn. Hoe weet je of de documenten die je ziet echt zijn?

Carpe Diem

Sommige mensen leven echt volgens het principe Carpe Diem. Leven volgens het ritme van de dag. Iets waarop je soms jaloers kunt zijn. Het is een mooie gedachte. Natuurlijk is dat een ander verhaal wanneer je er anderen pijn mee doet. Dat is bijvoorbeeld het geval wanneer er een tergende onzekerheid ontstaat over het moment van vertrek. Wanneer er zoveel vage beloften worden gedaan, dat er nog nauwelijks een touw aan vast te knopen is.

Fout nummer negen. Het niet geven van duidelijkheid over het moment van vertrek zorgt voor onduidelijkheid. Onduidelijkheid kan voor pijn zorgen bij anderen.

Wanneer je ondanks dit alles nog steeds luistert naar je liefje en je erop gewezen wordt dat je blik is vertroebeld kan dat voelen als wederom een aanval. Wanneer een persoon dat zegt is het slechts een persoon. Zijn het meerdere personen, die dit onafhankelijk van elkaar verklaren – zonder hierbij belang te hebben – dan zou je er een kern van waarheid in kunnen onderscheiden. Of in ieder geval een patroon. Dan zou je er ook naar kunnen luisteren.

Fout nummer tien. Wanneer meer dan een persoon je ergens op wijst is dat een reden om kritisch na te denken, niet om het automatisch af te wijzen, omdat je liefje dat van je verlangt.

Woonruimte

Inmiddels kom je om in de adviezen en daar zit je helemaal niet op te wachten. Wilde je adviezen, dan schakelde je wel een adviesbureau in! Dat brengt me op een interessant punt. Een bureau dat je ergens meehelpt. Of een organisatie die je ergens meehelpt. Misschien is dat gewoon je werkgever die je ermee helpt. Denk aan een situatie waarbij je in dienst treedt van een nieuwe werkgever in het buitenland. Die helpt je met woonruimte in het land waar je gaat wonen.

Fout nummer elf. Je liefje mag niet van jou verlangen dat jij op zoek gaat naar woonruimte in het buitenland. Daarvoor zijn organisaties waarop je een beroep kunt doen of je kunt een beroep doen op de werkgever van je liefje.

Over die werkgever gesproken. Het is natuurlijk bijzonder dat je liefje uitgenodigd wordt voor een project. Dat project wordt ineens een vaste baan. Natuurlijk, dit kan allemaal. Wat het bijzonder maakt is dat hetgeen je daar tijdens het project deed niet overeenkomt met wat je uiteindelijk gaat doen en je daarvoor niet de “papieren” hebt. Bovendien, wat je daar de afgelopen maanden deed, had weinig zin, omdat er in die periode weinig te doen viel op dat gebied. Neem nu als voorbeeld onderwijs. In sommige landen moet je een diploma hebben om les te geven. In andere landen wordt er in een bepaalde periode geen lesgegeven. Dat levert vragen op.

Fout nummer twaalf. De aanname dat het allemaal klopt, dat project en het uiteindelijke werk wat gedaan wordt is perfect te verklaren. Of juist niet. De aanname dat het allemaal klopt, dat is misschien een fout die je maakt.

“Hoe krijgen ze het toch voor elkaar?”

Van sommige mensen vraag je het wel eens af, hè? “Hoe krijgen ze het toch voor elkaar?” Dat heeft niets te maken met jaloezie of afgunst. Nee, sterker nog, het heeft te maken met oprechte bewondering. Hoe doen ze het?! Soms kun je ook de vraag stellen waarvan ze het doen. Daarmee moet je oppassen, want al snel kom je dan wel terecht in een welles-nietes-spelletje over jaloezie. Dat zal je liefje je misschien ook vertellen. Die zal je vertellen dat anderen erop uit zijn om het verleden erbij te halen en zo te laten zien wat er fout ging. Of je liefje laat juist zien dat er niets fout ging. Dat weet jij, maar je mag er niets over vertellen. Die buitenwereld, hè? Die is immers gevaarlijk. Met hun vragen over alles. Dat die buitenwereld vragen gaat stellen over hoe het toch mogelijk was om van een bepaalde positie aan de onderkant van de economische ladder ineens, als een soort komeet, richting een CEO-functie te schieten. Hiermee moet je oppassen, want mensen kunnen loterijen winnen. Mensen kunnen geld erven. Er zijn genoeg andere succesverhalen te bedenken. Er zijn ook veel andere verhalen te bedenken en bekend, waarbij geld uit een bedrijf moeiteloos doorgesluisd kon worden naar een ander bedrijf, om het eerste bedrijf op te heffen en dit keer op keer te herhalen. Maar goed, je liefje weet dit allemaal beter.

Fout nummer dertien. Het automatisch aannemen dat alles eerlijk is verkregen. Vraag door, wees kritisch. Controleer gegevens van de Kamer van Koophandel. Praat met oude zakenpartners, investeerders etc. Dat is geen teken van wantrouwen. Je hebt recht op antwoorden, wanneer je vraagtekens hebt en je liefje die vragen niet voldoende beantwoord. Belangrijker: luister ook naar degenen om je heen die het uitgezocht hebben voor je.

Belangrijk

Je liefje is voor belangrijk voor jou. Logisch. De vraag is alleen hoe belangrijk is je liefje voor anderen?

Over bepaalde belangrijke mensen worden vaak dingen geschreven. Die zijn te vinden via internet of social media.

Wacht. Slecht voorbeeld. Ik ben ook te vinden via internet en social media. Ik beschouw mezelf niet als belangrijk.

Opnieuw. Of je nu belangrijk bent of niet, de kans is aanwezig dat je vindbaar bent. Online zijn sporen van je te vinden. Tenzij je echt niets online doet. Wanneer je meldt aan je liefje (en de familieleden en vrienden van je liefje) dat je eigenlijk best belangrijk bent, zou je verwachten (of mogen verwachten) dat je dus ook vindbaar bent. Helemaal wanneer je zegt CEO te zijn van een mondiaal bedrijf dat een marktleider is in een bepaalde sector binnen de economie. Dan mag je niet alleen verwachten dat er dus over de CEO wordt geschreven, maar ook over het bedrijf.

Fout nummer veertien. Over bedrijven en CEO’s wordt “geschreven” wanneer het om mondiale bedrijven gaat. Zeker wanneer je bedenkt dat het gaat om bedrijven die op hun website claimen marktleider te zijn binnen een bepaalde niche of economische sector.

Titelfraude

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de titelfraude die op de website van dat mondiale bedrijf gepleegd wordt… Dat is geen fout, dat is gewoon iets dat niet in orde is. Je mag bepaalde titels niet voeren, wanneer je niet beschikt over de juiste papieren / diploma’s. Bepaalde titels zijn overigens strikt Nederlandse titels. Wanneer je claimt gestudeerd te hebben aan buitenlandse universiteiten, dan kun je deze Nederlandse titels niet gebruiken (en omgekeerd).

Alarmbellen

Dit alles zouden alarmbellen moeten doen rinkelen. Is dat nog steeds niet het geval, dan kan dit veroorzaakt worden door een roze wolk of vertroebelde blik. Misschien zelfs “toestand” of misschien zelfs iets ergers dan dat. Het kan zijn dat je gewoon in het ootje genomen wordt. Dat is een iets mildere term om te melden dat je gewoon belazerd wordt. Nee, natuurlijk is dat niet zo. Je liefje zegt je immers voortdurend dat iedereen die vragen stelt of met antwoorden aankomt leugens over je verspreidt. Er klopt echt allemaal niets van. Het is zelfs zo erg, dat iedereen die zulke dingen doet het niet (meer) waard is om mee te praten.

Over niets meer.

Niet meer praten met je familie.

Niet meer praten met je vrienden.

Vooral niet vertellen wanneer je vertrekt, ondanks herhaaldelijk aandringen.

Totdat je bent vertrokken.

En dat was schijnbaar vandaag.

(Dat je dan in vijftien minuten afscheid neemt van je moeder, heeft niets met alarmbellen maken. Zoiets is gewoon ronduit asociaal, maar dat geheel terzijde).