Waarom zijn we toch die exoten - De follow up

Op 10 maart 2018 schreef ik een blog over waarom “wij” huisvaders gezien worden als “exoten.” Meer dan een jaar later wordt het tijd voor een follow-up. Wat is er in de periode van een jaar veranderd?

Schermafdruk van het Facebook-bericht van Linda.nl
Bron: Facebook.

Met 24 opmerkingen en ongeveer 59 positieve likes is duidelijk dat het artikel o p Linda.nl met de veelzeggende titel Hinke (39) is kostwinner, haar man zorgt thuis voor de kinderen goed is gelezen. Toch is dit slechts een fractie van het aantal mensen dat Linda.nl op Facebook volgt.

Je mag dus stellen dat het interview met mijn wederhelft is gelezen. Of dat goed of slecht is, het aantal lezers van dit bericht weet ik natuurlijk niet. De marketeers van Linda weten dat waarschijnlijk wel.

Maar wat heeft dit te maken met mijn follow-up?

Rollenpatronen

Eigenlijk alles. In de blog die ik op 10 maart 2018 ging het om de rollenpatronen, zoals ik die vaker belicht heb. Dat het nog steeds niet als normaal gezien werd, om als man thuis voor de kinderen te zorgen. Dat was voordat ik min-of-meer fulltime aan de slag ging met een nieuw websiteproject. Dat project is recent ten einde gekomen. Nu combineer ik wederom mijn activiteiten als zelfstandige met de zorg voor de kinderen en het huishouden. Dit houdt niet in dat mijn vrouw niets doet. We hebben voor een andere optie gekozen. Zij werkt fulltime. Ik doe dat niet. En dat is iets dat ervoor zorgde dat ik over exoten sprak.

Exoten waren in dit geval de mannen die ervoor kozen om te doen wat anderen niet deden. De mannen die geen papadag kenden. Voor hun was het iedere dag papadag. Al is dit een woord dat we ritueel mogen verbranden. Samen met oppassen. Oppassen gebruik je als vader niet. Je past niet op je kinderen. Oppassen dat doe je wanneer je ervoor betaalt krijgt of dit doet vanwege een familie- of vriendschappelijke band. Dan pas je op kinderen.

Stofzuiger

Een vader die aan het oppassen is mag je vergelijken met een huisvader die helemaal onder de indruk is van een bepaalde stofzuiger. Geloof me, ik wilde vandaag best een blog schrijven over een nieuwe stofzuiger. In dit geval een Tristar 2-in-1 stofzuiger die ik recent aanschafte bij Action. Maar dit soort recensies zijn niet aan mij besteed. Ik heb het geprobeerd. Als het gaat om De Goede Huisvader lukt het telkens niet om een goede recensie te schrijven. Niet dat ik dat niet zou willen doen. De stap om het te doen, dat is er eentje die ik telkens niet uitvoer. De vraag is alleen of ik dat wil doen.

Wil ik dit doen?

Dat willen is een belangrijk onderdeel van mijn leven. Dat begon in 2013 met de vraag of ik wilde terugkeren nadat ik klaar was met mijn burn-out. Dat willen was overigens niet een overweging die ik zelf maakte. Dat deden we samen. Communicatie is in onze relatie van essentieel belang. Daar drijft onze relatie op. Het bespreekbaar maken van zaken, dat heeft zij mij geleerd. Nog steeds ben ik er soms niet goed in. Dat weet zij. Net zo goed als dat zij weet dat het niet werkte. Terugkeren nadat ik klaar was met een burn-out en wat dan? Wachten op het volgende moment dat het mis zou gaan? Natuurlijk is dat een negatieve insteek. Dat is alleen wel hoe de zaken ervoor stonden. Vier jaar verder was het tijd om een blog te schrijven over hoe men aankeek tegen het fenomeen huisvader. Inmiddels was ik al meerdere keren gevraagd om mijn visie erover te geven. In verschillende interviews gaf ik mijn mening hierover. Telkens was het een herhaling van zetten. Desondanks vond ik het belangrijk mijn mening te geven.

Visie op de wereld

De mening was gebaseerd op mijn visie op de wereld. Waarom zouden we meisjes en vrouwen niet dezelfde kansen bieden? Waarom zouden we vast moeten houden aan rollenpatronen? Maar bovenal: wat maakte mij als man meer dan een vrouw? Meer om te verlangen van mijn vrouw (ik spreek liever over wederhelft) dat zij haar carrièremogelijkheden en toekomstwensen opzijzet voor mij? Kortom, wat maakt mij als man meer dan dit te verlangen?

Hoewel ik ervan overtuigd was dat dit de goede weg was, waren er genoeg mensen die er anders over dachten. De commentaren op de interviews die ik gaf waren soms duidelijk genoeg: dit is niet normaal, dit is te makkelijk (wanneer men oordeelde over onze financiële situatie, zonder daarvan kennis te hebben) …
“Te dit, te dat”

Zoveel mensen, zoveel meningen. Opvallend genoeg, ik was ooit ook iemand die een andere mening was toebedeeld. Althans, ik dacht het niet te kunnen. Waarom zou ik het aankunnen om de fulltime huisvader te zijn? Maar goed, dat viel in dezelfde categorie als zou ik ooit een luier kunnen verschonen? Dat kon ik overigens allemaal. Daarin ben ik overigens geen uitzondering. Er zijn genoeg huisvaders. Al lang voordat ik eraan begon waren er mannen die inzagen dat het mogelijk was. Desondanks waren het nog steeds exoten.

Uitzonderingen

Natuurlijk waren er uitzonderingen. Ook in andere tijden. Toch was het iets dat vragen opleverde. Ook in 2018. En een jaar na dato moet ik vaststellen dat dit nog steeds het geval is. Dat is niet erg. Het wordt pas een probleem wanneer je er zelf een probleem van maakt. Dat doe ik niet. Zelfs niet door het schrijven van een blog over een blog. Een blog waarin ik antwoord moet geven op de vraag hoe het nu is, meer dan een jaar na dato.

Hoe is het nu, meer dan een jaar na dato?

Graag had ik willen schrijven dat alles beter zou zijn geworden. Ik had graag geschreven over hoe normaal het allemaal is. Maar dat is het niet. Nog altijd hebben we te maken met een loonkloof. Nog altijd hebben we te maken met een maatschappij waarin het voor sommigen niet vanzelfsprekend is om vrouwen dezelfde kansen te bieden.

Vooropgesteld: ik ben geen Messias of verlosser. Ik claim niet de wijsheid in pacht te hebben. Wat ik wel weet is dat vrouwen dezelfde kansen verdienen. Nee, ik ben niet degene die de kansen gegeven heeft aan mijn wederhelft. Ze heeft de kansen zelf gepakt. Hoe hard zij ervoor gevochten heeft. Hoe zij geleerd heeft hoe het is om vrouw te zijn en als zodanig door sommigen behandeld te worden, daarmee heb ik echt niets te maken gehad. Ik heb alleen een onvoorwaardelijke steun gegeven. Dat doe ik niet zomaar. Dat doe ik wanneer ik geloof in dat doel dat je samen voor ogen hebt. Dat doel dat leidt tot een verandering. Dat doel waarvan ik nog steeds geloof dat goed is voor onze samenleving. En waarom niet?

Wij mannen. We hebben eeuwenlang gejaagd, gestreden, gemoord. En met welke uitkomst? Oorlog, vernietiging en nog veel meer ellende. Ja, mannen, dat hebben we echt aan ons zelf te danken. We kunnen het afschuiven op omstandigheden of het tijdsbeeld. Dat kan.

Wat ook kan, dat is een verandering. Zolang wij huisvaders of huismannen nog steeds gezien worden als exoten, blijf ik strijden. Vandaag deed ik dit niet zelf. Dat interview met Linda.nl, dat deed zij…