Veertien

Mijn dochter is jarig en dat zorgt voor stof tot nadenken. Over een dag die sneller dan gepland is aangebroken bijvoorbeeld. Mijn dochter, de oudste, is vandaag veertien jaar oud geworden.

Natuurlijk zou er een dag komen dat ik zou schrijven over mijn dochter en haar veertiende verjaardag. Ik had er alleen niet op gerekend dat dit zo snel zou zijn.

Ja, denk daar maar eens over na…

Kortom, de oudste is vandaag veertien jaar geworden. Zelf vindt ze dat een leeftijd waarop je meetelt. Dat heeft een reden. Ze heeft plannen. Die plannen moesten een jaar uitgesteld worden. Nu is ze van plan er werk van te maken. Letterlijk. Ze is van plan een bijbaan te zoeken.

Er zijn van die momenten waarop ik denk: “Wie ben jij?” Bijvoorbeeld op het moment waarop ze vertelde dat ze echt niet kon wachten totdat ze veertien zou worden. Dan kon ze namelijk beginnen met werken.

Voorzichtig legde ik uit dat een bijbaan verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Ook vertelde ik over de verplichtingen. Haar antwoord was: “Dat weet ik heus wel, papa!” Met de nadruk op dat laatste woord. Dat doet ze wel vaker. Een gewoonte, die ze heeft overgenomen van mij. Ik doe precies hetzelfde, met haar naam.

Veertien jaar. Veertien verjaardagen vlogen voorbij. Dit is de eerste verjaardag die echt anders is. Via social media schreef ik over wat er aangekondigd werd in november. Door mijn dochter. Over wie ze echt is. Dat maakt het dit jaar anders. Niet meer bijzonder. Iedere verjaardag van mijn kinderen is voor mij een bijzondere dag. Het is een dag waarop ik denk aan voorbije tijden. In dit geval is het ‘anders’ en tegelijkertijd voelt het ook weer niet zo. Het voelt goed. Het idee dat ik kan schrijven dat mijn oudste dochter veertien is geworden is voor mij normaal.

Tegelijkertijd staat daar tegenover dat het een dag is waarop je bedenkt dat het toch wel weer bijzonder is. Dat je sneller moet wennen aan het idee: “Ik heb een dochter van veertien.”

Het uitspreken van die woorden of het typen/schrijven ervan. Ze hebben een impact. Ik heb een dochter van veertien. Veertien.

Veertien.

Ik ben oud…

Dan kom ik toch nog even terug op wat ik eerder typte/schreef. Dat is dan meteen mijn ‘redding.’ Het idee dat dit de eerste verjaardag is op deze manier. Op de manier waarop het gewoon is. Waarop het gewoon zo gaat. Zoals het nu gaat. Zoals het nu hoort.

Toch blijft het rondzingen…

Veertien… veertien…