Het is medio december 2022 en is het een goed moment om alvast te beginnen aan een terugblik op het jaar dat bijna voorbij is of ben ik dan te vroeg? Is er ooit een goed moment om te beginnen aan een terugblik op een jaar?
Eigenlijk ligt er nog een deel op de digitale plank dat toe is aan publicatie. Dat deel is nog niet klaar voor publicatie. Daar is een goede reden voor. Om het nog mysterieuzer te maken dan het al is: ik ga er nog weinig over vertellen. Dat is iets voor het nieuwe jaar. Dat zorgt direct voor een nieuw probleem: wanneer je terugblikt op een jaar dat voorbij is of bijna voorbij is, dan is het niet de bedoeling om aandacht te besteden aan het komende jaar. Of is dat dan wel weer de bedoeling? Mag je dat aan het einde van zo’n beschouwing doen?
Regels
Gelden er eigenlijk regels voor een jaaroverzicht? Do’s en dont’s bijvoorbeeld. Etiketten. Stel je toch eens voor dat je alleen maar positieve dingen zou vermelden in zo’n overzicht? Omgekeerd zou het natuurlijk ook kunnen. Een zwartgallig jaaroverzicht met alleen maar dieptepunten. Een aaneenschakeling van fouten, teleurstellingen en drama’s.
Is het eigenlijk wel het vermelden waard, zo’n jaar? Een jaar bestaat uit twaalf maanden en wat zijn nu twaalf maanden op een heel mensenleven? Wanneer je eens in de tien jaar een overzicht zou schrijven zou je misschien zoveel moeten vermelden. Het gevaar is dan dat je dingen gaat vergeten.
Een jaaroverzicht kan ervoor zorgen dat je juist weer te veel details gaat vermelden. Is het de moeite waard om te vermelden dat je een nieuwe stofzuiger hebt gekocht bijvoorbeeld? Misschien wanneer het een bijzonder model is. Wat is een bijzonder model stofzuiger? Is het model stofzuiger dat je hebt gekocht bijzonder genoeg om de aankoop ervan op te nemen in het jaaroverzicht?
Een stofzuiger is misschien een slecht voorbeeld. Bovendien, ik heb dit jaar geen nieuwe stofzuiger gekocht. Wel werd ik gefilmd terwijl ik aan het stofzuigen was. Door RTL Nieuws overigens. Wel jammer dat niet alle antwoorden die ik over het huisvaderschap gaf uitgezonden werden. Dat geheel terzijde overigens.
De aanschaf van een nieuwe auto dan? Is dat bijzonder genoeg om te vermelden in een jaaroverzicht? Dat ligt deze dagen wat gevoelig. Misschien wanneer het een auto met een stekker is. Zelf kocht ik geen nieuwe auto dit jaar. Mijn wederhelft rijdt sinds een paar maanden wel een nieuwe auto, met stekker. Dit is alleen mijn jaaroverzicht…
Vergeet dus de aanschaf van een nieuwe auto. Wederom een slecht voorbeeld. Dat geldt ook voor de aanschaf van een nieuwe kersttrui. Daar heb ik er inmiddels al best wel veel van. Een kerstman meer of minder. Ook al draagt deze een stoere zonnebril. Het is niet echt iets voor een jaaroverzicht, denk ik.
Langzamerhand ben ik bijna vijfhonderd woorden verder en begin ik te twijfelen over dit jaaroverzicht. Het was toch zo dat je bij twijfel het gewoon niet moest doen? Dat zou dus inhouden dat ik eigenlijk gewoon maar beter geen jaaroverzicht van 2022 zou moeten schrijven.
Daar staat tegenover dat ik aan iets begonnen ben. Mijn kinderen vertel ik: “Begin je aan iets, dan moet je het afmaken.” Tenzij het iets is wat pijn doet. Wanneer je erachter komt dat aan iets vasthouden pijn doet, dan zou ik loslaten. De uitzondering hierop is natuurlijk het moment dat de consequentie van dat loslaten is dat je valt. Dat doet ook weer pijn. Misschien moet je op dat soort momenten gewoon maar helemaal niets doen.
Pijn
Het schrijven of het opstellen van een jaaroverzicht doet niet pijn. Tenzij de herinneringen pijn doen. Dat kan natuurlijk ook. Zijn er misschien momenten geweest die pijn hebben gedaan? Is dat de reden waarom ik na meer dan zeshonderd woorden eigenlijk nog niet verder gekomen ben dan het uitstellen?
Eigenlijk niet. Er zijn momenten geweest die mooi waren in 2022 en momenten die niet mooi waren in 2022. Inderdaad, de momenten die pijn deden. Ook dat hoort bij het leven. Hoe moeilijk dat ook is. De vraag is alleen of je er verstandig aan doet om dat als eerste te benoemen of niet? Of juist als laatste?
Begin je met het negatieve of met het positieve? Schrijf ik over de onzekerheid die ik heb moeten doormaken als het ging om mijn eigen lichaam en het vertrouwen erop, door de ziekte waar tegen ik al bijna drie jaar vecht? Of begin ik positief en schrijf ik over alle mooie dingen die voorgevallen zijn? Dan is dat wat negatief de mokerslag die alles wat positief is eigenlijk onderuithaalt. Of laat ik alles wat negatief is weg? Is dat een optie? Gewoon negeren. Alsof je alle kruimels onder het kleed veegt. Dat moet je overigens niet doen, want dat levert altijd problemen op. Denk aan ongedierte, insecten…
Je krijgt er ook bobbels van in je kleed.
Achthonderd
Ongeveer achthonderd woorden later ben ik nog niet veel verder gekomen. Ineens kom ik tot de conclusie dat 2022 een zeer moeilijk jaar was! Dat was het eigenlijk niet. Het jaaroverzicht van 2022 is moeilijk. Daar is een goede reden voor. Dat ben ik.
Mocht je nu denken: “Oh Harm is terechtgekomen in een winterdepressie!” Nee, geen zorgen. Harm is gewoon terechtgekomen in een jaaroverzicht.
Het probleem is “gewoon” dat ik het goed wil doen. Ik wil een perfect jaaroverzicht schrijven. Een overzicht dat je vertelt dat een deel van het jaar in het teken stond van een moeizame periode van clusterhoofdpijn en ik daar veel moeite mee had. Met mij de rest van het gezin ook. Dat het moeizaam was om de dagen door te komen en niets leek te helpen. Echt helemaal niets. Een zinloze strijd, zo leek het. Dat deze strijd er uiteindelijk toe leidde dat ik een zeer zwaar medicijn ben gaan slikken wat na een paar dagen wel heel rare gedachte teweegbracht. Wat deze heel rare gedachten waren mag je zelf invullen. Met dat medicijn ben ik gestopt. Waarmee ik terug was bij ‘af.’ Het voelde alsof ik een proefkonijn was. Een proefkonijn dat in een steeds kleiner wordende wereld terecht gekomen was. Een wereld die bestond uit voornamelijk beperkingen.
Was dan alles negatief in die periode? Zeker niet. Ik putte de kracht uit mijn gezin. Net zoals ik dat in een andere donkere periode in mijn leven deed. In de periode waarin ik besloot om huisvader te worden (2013/2014). In die periode waren de wandelingen die ik had in het bos met de twee kinderen de heerlijkste tijd. Wanneer mijn wederhelft er dan ook bij was, dan was het helemaal perfect. Alleen zij werkte doordeweeks.
Wandelen was er nu, 2022, niet bij. Sterker nog, wandelen met de hond was soms ook niet mogelijk. Er voor de kinderen zijn ook niet. Er werd nieuwe medicatie voorgeschreven. Injecties. Ik had nog nooit injecties gezet en vond dat heel erg eng. De eerste keren werd ik door mijn wederhelft geholpen. Daarna kon ik het zelf. Het waren alleen tijdelijke oplossingen.
In overleg met de neuroloog werd ik doorgestuurd naar de hoofdpijnpoli van het LUMC. Weer nieuwe medicatie. Die medicatie slik ik momenteel. Met de nodige bijwerkingen en beperkingen. De hoofdpijnaanvallen zijn beperkt en anders. Het is een kwestie van aanpassen geworden. Is dat iets negatiefs? Nee, dat is iets dat positief is. Zie je, langzaam buig ik het om van het negatieve naar het positieve.
Dochters
Genoeg over mij. Er is veel meer te melden. Het jaar kende hoogtepunten. Mijn jongste dochter heeft hard gevochten en heeft het schooladvies gekregen waar ze zo op gehoopt had. Ze kan dezelfde school kiezen als onze oudste dochter. Inderdaad, dát is ook een hoogtepunt. Onze oudste dochter!
Onze oudste dochter. Wat kan ik er nog meer over vertellen dan wat ik al niet heb gedeeld via social media? Een vader van twee dochters. Ik schreef op 15 december, de verjaardag van de oudste, dat ik de veertiende verjaardag iets later gepland had. Toch kwam deze verjaardag sneller. Met een reden.
In november van dit jaar heeft onze oudste dochter de leerlingen van haar coachgroep verteld hoe de vork in de steel zit. Ze heeft niet aangegeven een meisje te willen zijn, maar aangegeven dat ze een meisje is.
In mei van dit jaar is onze oudste dochter aangemeld bij de Genderpoli. Hoewel er weinig nieuws te melden valt op dit punt, is dit zonder meer een hoogtepunt van 2022. Een belangrijke stap, een grote stap. Een logische stap. Een noodzakelijke stap. Het spreekt voor zich dat we als ouders niets anders zijn dan trots.
Haat
In een tijd waarin ik op social media en in de reguliere media heel erg veel haat zie gericht tegen transgender personen sterk ik me met de gedachte dat een ‘simpel’ bericht over de coming out van mijn dochter zoveel hartjes kreeg via Twitter, zoveel hartjes kreeg via Instagram en zoveel likes kreeg via Facebook. Het gaat me niet om het aantal hartjes. Het gaat me niet om het aantal. Het gaat me niet om de aandacht. Al bereik ik slechts een persoon met wat ik deel. Dan is dat voldoende. Dat geldt ook voor wat ik schrijf via deze website.
Daar staat tegenover dat ik via social media, maar ook via de gewone kanalen personen heb mogen leren kennen die me veel geleerd hebben. Als vader van twee regenboogkinderen weet ik niet alles. In plaats van me hard uit te lachen over mijn domheid, heb ik het tegenovergestelde gezien. Mensen die oprecht geïnteresseerd waren en die advies gaven. Ook woorden van steun, van liefde. Ze waren enorm waardevol. Meer waardevol dan dat ik uit kan spreken.
Op het moment dat ik over mijn jongste dochter schreef en haar faalangst, kreeg ik soortgelijke reacties. Lieve woorden dat het zo zonde is. Ik weet dat het zonde is. Dat het zonde is dat ze haar faalangst zo moeilijk opzij kan zetten. Het is haar wel gelukt. Het voorlopig advies is ‘binnen.’ Iets waarop ik enorm trots ben.
Wederhelft
Hoe zit het dan met mijn wederhelft? Is zij het waard om te benoemen? Zeker. Vergeet niet dat ze een deel van het jaar een soort mantelzorger geweest is. Op sommige momenten is ze dat nog steeds. Bijvoorbeeld wanneer het een dag niet goed gaat. De rolverdeling in ons huis is anders. Daar hebben we voor gekozen. Een gezamenlijke keuze die we gemaakt hebben. Omdat we daar samen in geloven. Niet omdat zij meer is dan ik. Niet omdat ik er geen zin in heb. Ik heb er heel veel zin in.
Helaas gaat dat niet meer op de manier waarop ik zou willen. Waar zij de ene target naar de andere binnenhaalde vorig jaar en dit jaar, moest ik keuzes maken wat ik nu ging doen. Natuurlijk ben ik De Goede Huisvader. Via deze website ben ik die schrijvende huisvader. Er was een tijd dat ik ook fotograaf was. Was, want dat lukte niet meer. De keuze om een beslissing daarover te nemen heb ik lang uitgesteld. Ook dat was 2022.
Mijn wederhelft vertelde over haar klanten die ze bezocht en ik luisterde met interesse. Over haar bezoeken in Nederland en België. Over haar bezoeken aan het kantoor in Duitsland. Het gaf me kracht, dat het zo goed ging. We werkten samen in de woonkamer, wanneer ze thuis aan het werk was. Dat doen we nog steeds. Het is bijna alsof we elkaars collega’s zijn. Dat zijn we natuurlijk niet.
Langzaamaan groeide het besef dat mijn medicatie iets ging doen. Ondanks de bijwerkingen ging het de goede kant op. Zou het dan toch weer mogelijk zijn om door te gaan met wat ik eerder deed? Inmiddels had ik al nieuwe werkzaamheden opgepakt. Schrijven voor anderen, websites maken en websites beheren voor anderen. Dat fotograferen, zou dat toch weer een optie zijn? Deze zomer ging ik het weer proberen. Laat ik het zo stellen, het is geen optie.
Het accepteren dat dingen niet meer zijn zoals ze waren is iets dat hoort bij 2022, denk ik. Dat is de reden waarom het zo lang duurde voordat ik kon beginnen aan het jaaroverzicht. Is dat iets verschrikkelijks? Ik heb nieuwe dingen gedaan. Of liever, ik ben met nieuwe dingen bezig. Ook dat is belangrijk. Daar had ik ongeveer 2.000 woorden voor nodig. Dat is best goed voor een jaaroverzicht, denk ik… tenzij je de eerste pakweg achthonderd woorden vergeet…
Afsluiting
Het lastige aan dit jaaroverzicht is natuurlijk de afsluiting. Normaal sluit ik af met de woorden: “Wat weet ik er nu van, misschien moet ik weer gaan stofzuigen.” De vraag is alleen hoe ik dat aanpak in dit jaaroverzicht. Misschien klopt er helemaal niets van. Dan bedoel ik de manier waarop dit jaaroverzicht is samengesteld. Dus dan kan ik prima vertellen dat ik maar weer beter kan gaan stofzuigen!
Dit was het jaaroverzicht, maar goed… wat weet ik er nu vanaf, misschien kan ik maar beter weer gaan stofzuigen…
2164 woorden, exclusief de kopjes… geweldig!
