Vanochtend las ik een artikel op de website van het AD over de vermissing van Sophia Koetsier. Drie jaar geleden verdween de toen 21-jarige studente in Oeganda. Het zette mij aan het denken, als vader. Wat nu wanneer je kind niet meer thuiskomt?
“Kwijt”
Vooropgesteld: ik weet niet hoe het is om je kind te moeten missen. Dat je niet weet waar jouw kind is en of jouw kind ooit nog terug naar huis zal komen. Ik kan geen woorden gebruiken als Dat kan ik mij voorstellen. Dat is niet voor te stellen, zolang je niet zelf een gelijke situatie hebt meegemaakt. Voorstellen is iets beleven op een manier die gevoed is door een ervaring, een herinnering. Mijn ervaringen en herinneringen hebben alleen betrekking op die momenten waarop ik mijn kinderen “kwijt” was. Bijvoorbeeld in een drukke vestiging van HEMA in Bastogne. Of een moment van “kwijtraken” in de binnenstad van Leiden. In beide gevallen heb ik het geluk gehad dat ze terecht kwamen. En nee, het is in geen enkel opzicht te vergelijken met de vermissing van Sophia.
Wat gebeurde er?
Wat nu, wanneer jouw kind niet meer thuiskomt. Je blijft achter met vragen. Wat gebeurde er? Waarom gebeurde het? En misschien de belangrijkste vraag van allemaal: zal er een moment komen waarop de deurbel rinkelt en de vermissing tot een goed einde zal komen.
Het maakt niet uit in welk land het kind vermist is. In dit geval is het Oeganda. Het is te makkelijk om meteen maar aan te nemen dat de geografische locatie de vermissing in de hand werkt of zou werken. In Nederland verdwijnen jaarlijks ook kinderen. Soms komen ze thuis, soms niet. Ook al gebruik ik het woord kinderen, het gaat hier vaak genoeg om jongvolwassenen. Ik gebruik het woord kinderen met een goede reden: het zijn nog steeds kinderen van ouders die niet weten wat er gebeurde. Zij blijven achter met de vragen en – oordelend op basis van het artikel – hun leven wordt beheerst door wat er gebeurde. Het maakt niet uit hoe lang de vermissing duurt.
Langdurig vermist
In een zoektocht naar informatie voor dit artikel, las ik dit bericht uit de Volkskrant uit mei 2015. Drie jaar geleden, maar ik vermoed dat de cijfers niet heel veel anders zijn geworden. Jaarlijks zijn er 1.500 inwoners van dit land langdurig vermist. Je bent langdurig vermist wanneer men er niet in slaagt om je langer dan een jaar niet te kunnen vinden. Sommige mensen kiezen er bewust voor en anderen worden het slachtoffer van de daden van anderen. Soms verschrikkelijke daden.
Wat opvalt in het laatste artikel: niet altijd gaat het om mensen met een Nederlandse nationaliteit. Dan kom je meteen weer op een andere discussie die op dit moment gevoerd wordt. Dat is de discussie over het kinderpardon. Uit de cijfers van de Volkskrant blijkt dat er in een aantal gevallen sprake is van de vermissing is van AMA’s. Dit zijn minderjarige asielzoekers. Zolang we ervoor kiezen om niets te doen aan de mogelijkheid om het kinderpardon uit te breiden, zal de groep alleen maar groter worden. Minderjarigen die op de vlucht slaan, zoals Lily en Howick dit ook deden. De zaak van Lily en Howick kreeg aandacht, veel aandacht. Een groot aantal zaken krijgt niet de aandacht die het verdient.
Link
Nu weet ik dat de link tussen Sophie en AMA’s niet te leggen is. De ene zaak heeft helemaal niets te maken met de andere zaak. Al was het maar omdat er een vermissing plaatsgevonden heeft in een ander land dan Nederland. Ik probeer nu niet makkelijk te scoren, door een vermeende link te leggen. Het gaat er nog steeds om dat er een moment aan kan breken waarop een kind er niet meer is. De verwachting dat het kind terug zal keren, het liefste in goede gezondheid, is er een die iedereen die achterblijft wil zien uitkomen. In het geval van Sophie hopen de ouders dit ook erg graag. Dat is niet meer dan logisch. Jouw kind hoort niet te “verdwijnen.” Is dit wel het geval, dan wil je antwoorden. Dat is ook volstrekt logisch.
Find Sophia
Het is niet voor te stellen hoe het moet zijn om te leven met het uitblijven van deze antwoorden. Wil je weten wat de ouders eraan doen om duidelijkheid te krijgen over het lot van hun dochter Sophia, kijk dan eens op Find Sophia.
Update 2022
Op 7 december 2021 was het de verjaardag van Sophia. Op die dag werd ze 28 jaar geleden geboren. Kort daarvoor verscheen op 3 december een update over de zoektocht. De zoektocht gaat nog steeds door. Nog altijd is het niet duidelijk wat er gebeurde met Sophia. De moeder van Sophia is inmiddels 18 keer in Oeganda geweest, maar nog altijd ontbreken er antwoorden.
Het was de bedoeling dat Sophia acht weken stage zou lopen in een ziekenhuis in Kampala. Daarna zou ze rondreizen in Oeganda. Dat deed ze ook. Op 25 oktober 2015 neemt ze afscheid in het ziekenhuis. Daarna begint de rondreis door Oeganda. Op 28 oktober 2015 wordt Sophia voor de laatste keer gezien. Daarna ontbreekt ieder spoor van haar.
Update 2023
Het overnemen van de artikelen van de oude website zorgde er niet voor dat ik Sophia vergat. Ik besloot het bericht over te nemen. Ik vind het belangrijk dat deze zaak aandacht blijft krijgen. Sophia is in december 2022 29 jaar geworden. Er was in december opnieuw aandacht voor de zaak van Sophia. Ik hoop nog steeds dat er duidelijkheid zal komen voor de familie en vrienden van Sophia. Daar hebben ze gewoon recht op!
Lees ook
11-02-2022: Nog steeds geen aanknopingspunten
Afbeelding bovenaan deze pagina: Unsplash.
