Drama kastje

Een studiedag was volgens mijn dochter hét perfecte moment om eens na te denken over dingen die ze nog niet eerder uitgeprobeerd had. Zo kwam ze een doos tegen met een kastje dat zelf in elkaar gezet moest worden. Gekregen voor haar verjaardag. Een drama kastje om precies te zijn…

Ingrediënten

Een doos met daarin het in elkaar te zetten kastje Ontbrekende instructies Een dochter, gekleed in pyjama

Studiedag

Afgelopen maandag was het een studiedag. De juffies en meesters op de school van mijn dochter waren aan het studeren en zij was daarom vrij. Vrij was in dit geval gelijk aan “Nee, ik wil geen kleren aan. Alleen mijn pyjama.” Het gevolg: dochterlief is netjes mee geweest om de oudste school te brengen. Daarna was mama aan de beurt om weggebracht te worden. De supermarkt werd ook bezocht in haar pyjama.

Het is een pyjama waarvan wij het knap vinden dat ze deze na drie jaar nog steeds past. Goed gedaan, HEMA.

Thuisgekomen

Eenmaal thuisgekomen, werd besloten dat we eerst spelletjes moesten gaan doen. Na drie keer ingemaakt te zijn met kwartetten (ik heb andere kwaliteiten), werd besloten de lat wat hoger te leggen. Ze wilde schaken. Dit omdat er meer personen in het huis schaken.

Kasparov

Als een ware Garri Kasparov dacht ze na over zetten. Ze vond het overigens maar een stom spel, want ze mocht niet met de stukken doen wat ze zelf wilde. Haar koningin mocht ik niet wegkapen, die zou ze zelf wel even vasthouden. Toen de lol er wel vanaf was, ze stond op verlies, besloot ze het schaakspel te laten voor wat het was en na enig zoekwerk kwam ze terug naar de tafel met een doos. De schaakstukken en het schaakbord stonden in de weg, dus een nieuwe opdracht volgde. Voor mij, want zij moest even de doos lezen. Knutselen is niet “mijn ding.” Sterker nog, ik heb er een grote hekel aan. Deze haat heb ik (bewust of onbewust) moeiteloos overgebracht op zoonlief. De mini-me van mijn vrouw, heeft hiervan geen last. Haar moeder is immers dol op knutselen. Daarom was er geen discussie mogelijk. Wachten totdat mama aan het einde van de dag thuis zou komen, dat was geen optie. De kast van Elsa moest echt in elkaar gezet worden. Voor wie het nog niet weet, Elsa is een van de hoofdrolspelers van de Disney film Frozen.

Dit voorstel van mijn kant werd resoluut van de hand gewezen. Dochterlief kwam uit voorzorg al aan met lijm, een liniaal en nog wat andere nuttige hulpmiddelen. Blaadjes wit papier. Of we anders zelf een boekje konden maken. Dat leek nog niet zo’n slecht idee, maar eerst moest dat kastje dan wel in elkaar gezet worden.

Een kwartier later zat het kastje in elkaar. Na vier of vijf keer het verkeerde onderdeel geplaatst te hebben, genoeg kracht gebruikt te hebben en uitgelegd te hebben dat het niet sneller ging, kwam ik erachter dat er ook nog deuren in moesten. Het gevolg: voorkant kastje eraf, kastje uit elkaar. Dochterlief was inmiddels al in haar zucht-fase beland. Misschien dat ze stilletjes dacht dat het een beter idee was geweest, om te wachten op haar moeder. Ik was ondertussen in die bekende fase. Die fase van Ik ga niet meer terug. Dat is overigens dezelfde fase als waarin je complotten meent te ontdekken. Een fase die bij mijn dochter de veelgehoorde opmerking Oooh, dat mag je niet zeggen uitlokt… Deuren erin, voorkant erop, achterkant eraf (viel)…

“Nee, papa maakt dit af!”

Dochterlief was blij toen het erop leek dat alles echt in elkaar zat. Zij zou, terwijl ik nadacht over de kartonnen bakjes die erin moesten, wel even de stickers plakken.

Volgens mijn dochter waren het helemaal geen stickers. Daar had ze eigenlijk wel gelijk in. Nadat ze dat stomme papier weggegooid had, waarmee een doosje gevouwen moest worden, was de teleurstelling extra groot. De vermeende stickers waren niets anders dan papier dat je uit moest knippen (of lost moest duwen), dan had je vervolgens lijm nodig om te gaan plakken. Zuchtend begon ze aan de deuren, terwijl ik voor de zevende keer probeerde een doosje in elkaar te vouwen.

De oplossing

Gelukkig had ik een oplossing gevonden: de nietmachine. In de verloren gegane (of nooit geleverde instructie) stond waarschijnlijk een veel simpelere oplossing, maar we waren nu al een hele tijd bezig (volgens mijn dochter duurde het wachten zo lang). De tijd voor halve maatregelen was nu toch echt voorbij. Het resultaat was een rammelend kastje. Dochterlief zou de stickers “later” wel even doen. Na drie dagen ligt het kastje er verlaten bij…

IKEA-kasten

We gingen dus een kastje van Elsa in elkaar zetten. Dat moest toch geen probleem zijn? Ik heb in mijn leven heel wat kasten in elkaar gezet. Er was een tijd dat ik bij mijn vorige werkgever bekend stond als hij die zo snel IKEA-kasten in elkaar kon zetten. Dit kleine kastje moest daarom geen probleem zijn. Eerst maar eens de instructies lezen…

“Waar heb je de instructies gelaten?” “Wat?” “Het boekje dat erbij zat.” “Stickers?” “Nee, hoe je het in elkaar zet.” “Heb ik niet!” “Echt niet?”

Nee, echt niet. Met rollende ogen tot gevolg. Misschien had ik het boekje. Of zat het ergens in de doos. De doos bevatte wel wat stapjes, maar daarvan viel echt geen chocolade te maken, ook geen kast trouwens.

“Misschien moeten we dit een andere keer doen.”