Diversiteit als verdienmodel in plaats van de norm

Met interesse las ik een tweetal artikelen op de website van NOS Nieuws. Het eerste artikel betrof een kus van twee vrouwen in een video game en het tweede artikel betrof een uiteenzetting over diversiteit in film en media. Diversiteit is een modewoord geworden en het is geworden tot een verdienmodel. Dit terwijl het eigenijk gewoon een norm zou moeten zijn.

Goed nieuws uit Hollywood. Diversiteit staat op de agenda! Helaas lijkt het erop dat het een verdienmodel betreft in plaats van een standaard. Iets dat de winst voor een bepaalde film of game kan verhogen. Hoe denkt deze vader van twee kinderen daarover?

“Anders”

Begrijp mij niet verkeerd: diversiteit – het laten zien van iets “anders” – is een goed ding. Het toont ons hoe de samenleving werkelijk in elkaar zit. Niet iedereen is, zoals ik dit ben wit, getrouwd en heeft twee kinderen. Ik weet het, ik pas prima in bepaalde “standaarden” van sommige mensen. Kijk je verder, dan zie je een huisvader. Een huisvader die zijn bedrijf rondom zijn kinderen plant. mijn wederhelf werkt veertig uur in de week, ik zorg voor de kinderen. Iets dat volgens sommigen niet “standaard” is.

Hollywood

In Hollywood komt dit thema, de huisvader, met enige regelmaat voorbij in films. Vaak is het dan de klunzige vader die door een samenloop van omstandigheden thuis komt te zitten en er niets aan vindt. Hij voelt zich minder, want zijn vrouw werkt. Het is een kwestie van gedwongen te worden. Kijkend naar mijn eigen situatie, zie ik geen gedwongen situatie. Ik voel mij niet minder dan Mijn Wetenschapper. Ook voel ik mij geen rolmodel, al zijn we dit voor sommigen wel.

Last of US-2

In films, videogames en zelfs muziek wordt flink de nadruk gelegd op diversiteit. Het thema is populair. Neem nu een maker van een video game die in het spel Last of US 2 twee dames laat kussen. Sommigen zijn van mening dat dit een makkelijke manier van scoren is en weinig te doen heeft met het spel. Anderen zijn van mening dat het ons moet tonen dat er meer is dan een relatie tussen vrouw en man. Maar bovenal is het de eerste keer dat zoiets te zien is en dat is iets waar ik moeite mee heb. Die eerste keer.

Gimmick

Er is altijd een eerste keer om iets te doen. Je leert lopen, je leert fietsen, je leert een auto te besturen. Ook voor films, games en muziek zijn er momenten waarop iets voor het eerst plaatsvindt. Hiermee wordt die eerste keer een soort gimmick of een trucje. Hoe lang blijft dat “werken?” Wanneer het dan is “uitgewerkt”, wat dan? Is het dan zo, dat dit onderdeel zal vormen van de standaarden? Of gaat alles weer zo zijn als dat het was? Dus: minder diversiteit en meer traditioneel. Wanneer de verdienmodellen niet meer werken, wat dan?

Deze vragen kan ik natuurlijk niet beantwoorden. Wat ik weel weet, is dat iets dat gepresenteerd wordt als “ongewoon” of “nieuw” in de meeste gevallen dus helemaal niet nieuw is, wanneer je kijkt naar onze samenleving. We zouden ons eerder schuldig moeten voelen dat het niet eerder gebruikt is als thema of als onderdeel van een thema.

Verdienmodellen

Verdienmodellen zouden niet de basis moeten vormen van het introduceren van diversiteit en zeker niet voor het presenteren van iets dat gezien wordt als “anders”, terwijl dit het niet is. Deze mensen zijn niet anders. Deze mensen zijn mensen, niets meer. Ze tonen liefde op hun manier, zien eruit zoals ze zijn, ze geloven wat ze willen geloven. Het zijn zaken die voor mij volstrekt normaal zijn, maar niet voor iedereen (helaas).

Diversiteit is geworden tot iets dat onderdeel commercieel is geworden. Kortom, men kan eraan verdienen en flink ook. Het komt niet overeen met wat ik mijn kinderen vertel. Ik leg ze uit dat niet iedereen hetzelfde is en dat dit goed is. Samen vormen we een samenleving – niet eens geremd door landsgrenzen – waarin een mooie verzameling te zien is van verschillende soorten mensen. Mensen zijn niet meer of minder om wat ze geloven, hoe ze eruitzien of hoe ze liefhebben. Pas wanneer er zaken betrokken zijn die niet door de beugel kunnen, zoals racisme, haat en dat soort zaken, is er iets mis. Mijn kinderen weten inmiddels dat je iemand niet zomaar mag veroordelen. Dat is de belangrijkste les die ik ze geef. Iets is niet verschrikkelijk, omdat het anders is.

Openheid, eerlijkheid en respect

Zo kunnen zij die van hetzelfde geslacht zijn van elkaar houden. Mensen met een andere huidskleur of geloofsovertuiging zijn niet meer of minder. Openheid, eerlijkheid en respect zijn waarden die ertoe doen.

“Magie”

Wat nu wanneer de “magie” voor Hollywood over is? Wanneer het verdienmodel niet meer “werkt?” Wat zal er dan gebeuren? Ik hoop dat wat nu “nieuw” is, gewoon onderdeel zal blijven van de standaard … als er al een standaard is.