Mijn dochter is natuurlijk erg lief. Maar ze is ook een meisje dat uitgeroepen kan worden tot een Smoezenkoningin. Ze is in staat om de mooiste, soms bijna meest creatieve smoesjes te bedenken. Nee, daarin is ze niet de enige. Er zijn meer kinderen die dit doen. Ik concentreer mij op mijn dochter en haar soms creatieve manieren om dingen te weerleggen.
2017. Om precies te zijn 12 juli. Dochterlief zou na de vakantie moeten beginnen aan de eerste klas. Ik ging ervan uit dat het tekenen op deuren niet meer tot de opties zou behoren voor een meisje dat net klaar was in de kleuterklas. Ik had het mis. Nadat ze eerder die week al de tube tandpasta doorgeknipt had om “even te kijken hoe het er van binnen uitzag”, werd ik geconfronteerd met een tekening. Onder normale omstandigheden moedig ik jeugdige creativiteit natuurlijk toe. Ditmaal was ik minder enthousiast. De tekening bevond zich op de deur van haar slaapkamer.
Als eerste vroeg ik haar of zij dit gedaan had. Misschien was het haar broer geweest, al betwijfelde ik dat meteen. Maar goed, als ouder doe je aan waarheidsvinding. Het stellen van vragen waarop je het antwoord weet schijnt daarbij te horen.
“Nee, dat heb ik niet gedaan.”
Dat was de eerste reactie. De stelligheid waarmee ze dit zei was minder groot dan normaal. Al snel volgde “Misschien heeft iemand anders dit gedaan.” Er volgde een uitleg die erop neer kwam dat iemand misschien ons huis binnen zou zijn geslopen om met een potlood op haar kamerdeur te tekenen. Wie die “iemand” dan zou zijn, dat wist zij niet.
Al snel had ze door dat ik daar niet in zou trappen. Daarom besloot ze een andere aanpak. Te doen alsof ik verstrooid was. We zouden vast niet hebben gezien, toen we het huis in 2007 kochten, dat er iemand op de deur getekend had. Vandaar dan ook haar voorstel om het te houden op:
“Misschien zat het er altijd al”
Door al die rare antwoorden ging haar vader -ik- natuurlijk nog strenger kijken. Uiteindelijk gaf ze toe, zij had het gedaan. Wel overigens met een goede reden: “Ik wilde het wat mooier maken.”
De afgelopen week kon je lezen hoe een vader van een veertienjarige wildplasser zijn zoon sommeerde op de woning waar tegen hij stond te plassen schoon te maken (klik voor een van de berichten hierover). Wanneer je iets vuil maakt, dan is er maar een oplossing: zelf opruimen of schoonmaken. Mijn kinderen weten dat ik hier ook voorstander van ben, al zijn ze het hiermee natuurlijk nooit eens. In dit geval, het tekenen op de deur, wist ook mijn dochter dat er maar een ding opzat: schoonmaken.
Ik gaf haar een pak doekjes. Van die “kant-en-klare-doekjes”, gemaakt voor mensen die soms wat lui zijn. Hiermee suggereer ik overigens niets. Al snel kreeg ik te horen: “De doekjes zijn op!” Het was een nieuw pak, er zaten vijftig doekjes in het pak…
Waarom maakt dit mijn dochter tot een Smoezenkoningin? Ze is niet de enige, zeker niet. Ook jouw dochter is misschien een Smoezenkoningin. Soms verzinnen kinderen de meest rare smoezen. Smoezen waarover je later zal zeggen: “Dat is eigenlijk best knap bedacht.” In een poging naderend onheil – boze ouders – af te wenden komen er de meest fantastische scenario’s voorbij. Ze doen niet onder van de smoezen die je soms voorbij ziet komen in films. Je weet wel, van die naar-schattige kinderen, die met fluwelen stemmetjes de mooiste smoesjes bedenken. Bah. Ze vallen eigenlijk in dezelfde categorie als meisjes met bruine oogjes, die je schuldig staan aan te kijken. Zoals mijn dochter.
Van de week heb ik een beslissing gemaakt. In de auto werd door mijn dochter weer gezeurd om iets (ik heb geen idee meer wat). Ik heb haar verteld dat papa er niet meer in gaat trappen.
Ze kan mij nog zo lief aankijken met die bruine puppy-ogen van haar, maar haar vader is sterk. Althans, ik ga het zijn. Ik moet het zijn.
En voor de zekerheid geef ik haar huisarrest tot haar veertigste!
