De laatste sessie

Vandaag is het zover: de laatste therapiesessie voor onze oudste (Nummer 1). Na een periode van bijna drie jaar intensieve speltherapie is het tijd om een volgende stap te nemen. De therapeute van Nummer 1 verhuisd na de zomer naar Groot-Brittannië en dit was een goed moment om de sessies af te sluiten.

Wekelijkse sessies

Drie jaar geleden begonnen we met wekelijkse sessies. Doel was om Nummer 1 om te laten gaan met de trauma’s en de manier hoe er weer vertrouwen gekweekt moest gaan worden. De trauma’s waren ontstaan door pesten op de eerste school en de manier waarop hiermee werd omgegaan door de begeleiding op deze school. Het overlijden van opa zorgde voor een nieuw trauma.

In de drie jaar die volgden veranderde het een en ander. Toen het uiteindelijk niet meer lukte op de vrijeschool, volgde een overstap naar het speciaal basisonderwijs. Zelf besloot ik om mijn functie in loondienst te laten beëindigen. Dit moest ervoor zorgen dat ik meer tijd had om er te zijn, wanneer mijn kind dit nodig had. Er volgde geen gemakkelijke periode op financieel gebied. Natuurlijk deed ik mijn best om ook mijn steentje bij te dragen voor wat betreft het gezamenlijke inkomen. Dat was soms best lastig om te doen. Langzaam werd het beter, mede mogelijk gemaakt door het aflopen van een hypotheek en een nieuwe periode van gunstigere rente.

Groei

Ons kind maakte een groei door. Niet zozeer lichamelijk, want Nummer 1 is nog steeds niet de grootste. Nee, dit ging om de emotionele groei. Helaas lijkt het erop dat het pesten een stempel drukte, die pas na jaren opgelost zal zijn. Dit toont maar weer eens aan wat de impact van pesten kan zijn. Wat hierbij niet helpt is een nonchalante houding van zij die betrokken zijn bij het onderwijs van de leerling die gepest wordt. Helaas heb ik de afgelopen jaren vast moeten stellen dat veel “experts” zich schuldig maken aan het bagatelliseren van zaken. De ouders hebben volgens hen een onrealistisch beeld. Een beeld dat geen rekening lijkt te houden met de werkdruk in het onderwijs of een onrealistisch beeld over de verwachte prestaties. Wanneer ik dit soort argumenten hoor, moet ik er inmiddels om lachen. Het maakt mij niet uit hoe mijn kind presteert. Wanneer mijn kind gelukkig is, dan is dit voldoende. Neem ik hiermee genoegen met “zesjes?” Zeker niet! Ik ben ook niet het type ouder dan zijn kind pusht. C!to toetsen zijn voor mij een bijkomstigheid. Onderwijsexperts gaan mij hierom waarschijnlijk hard uitlachen. Ik ben van mening dat de toetsen niet heilig zijn. Er is meer in deze wereld dan alleen maar toetsen, toetsen en toetsen.

“Draken”

Terug naar mijn kind. Het is duidelijk dat er een grote reis is afgelegd. Je zou kunnen zeggen dat er veel is gereisd. De “draken” zijn verslagen, met succes!

Natuurlijk is het nog steeds het verdriet over het verlies van opa. Inmiddels is het mogelijk om een bepaald gevoel over te brengen. Ook over het pesten dat in het verleden plaats heeft gevonden. Dat is gebeurd en dat was niet fijn. Juist daarom is het jammer dat het nu ook nog steeds voorkomt. Kaart je als ouder dit soort zaken aan, dan krijg je helaas te horen dat de oorzaak deels bij je eigen kind gezocht moet worden.

Het mag logisch zijn: ik ben enorm trots op mijn kind!