Social media. Het is een onuitputtelijke bron om over te schrijven. Het is ook een wereld waarin je de vraag moet stellen Ben je echt of ben je nep? Dit artikel schrijft een echte huisvader net voordat zijn kroost op het punt staat om wakker te worden en naar aanleiding van zoveel social media profielen die ons willen doen geloven dat ze zijn wat ze eigenlijk helemaal niet zijn.
Stel je voor…
Stel je voor. Je plaats een leuk bericht op jouw website en vervolgens deel je de links naar dit bericht op social media. Om even goede reclame te maken: De Goede Huisvader deelt zijn berichten via Instagram, Facebook en zo nu en dan via Twitter. Zoek je mij via andere kanalen, dan kom je erachter dat ik “besta.” Immers, ik sta netjes ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ja, ik ben zelfstandige en combineer dit met mijn werkzaamheden als vader of huisvader. Er is niets “neps” aan dit alles.
Waarom?
Waarom deze blog? Als actief gebruiker van social media met roots in de online marketing weet ik dat niet alles wat je leest op internet geschreven is door zij die zich voordoen als bepaalde personen. Misschien zit er een kern van waarheid in. Misschien zijn bepaalde zaken uit hun leven “echt.” Voor een deel komt er ook gewoon een bepaald commercieel element bij kijken. Dat is niet slecht of immoreel. Nee, het is een manier om geld te verdienen. Het wordt alleen een ander verhaal wanneer álle gepresenteerde gegevens verzonnen zijn. En ja, ook die zijn er.
“Rare” profielen
Je kunt ze meestal wel snel herkennen. Het zijn van die “rare” profielen op social media. Ze kunnen erop uit zijn om andere profielen te voorzien van meer volgers, bijvoorbeeld door het plaatsen van informatie over het te promoten profiel. Of ze kunnen een wirwar aan commerciële informatie de wereld in sturen. Dan zijn er nog de redelijk “lege” profielen, die bedoeld zijn om weer een link gemaakt te hebben naar andere websites.
In het verleden ben ik werkzaam geweest als online marketeer. Een van de werkzaamheden die uit vervulde was het plaatsen van linkjes naar websites van klanten. Dit deed ik via een netwerk van verschillende websites. Met andere bedrijven ruilde ik links. Deze links plaatste ik dan op websites binnen mijn netwerk. Het doel is simpel: de zoekbaarheid te vergroten. Google is wat dat betreft makkelijk voor de gek te houden.
Linkbuilden
Er zijn in Nederland tal van bedrijven die zich bezighouden met het zogeheten linkbuilden. Sommige bedrijven doen zich voor als anderen, wat eigenlijk niet helemaal correct is. Wat heb je te verliezen? Waarom zou je doen alsof je iemand anders bent? Simpel: om zo te voorkomen dat anderen weten wat je doet en wat voor websites je allemaal in beheer hebt. Dit kan namelijk door Google gezien worden als een groot netwerk. Dat doet Google waarschijnlijk ook als het om mijn websites gaat. Ze staat allemaal op een server. Is dit erg? Voor mij niet hoor. Mensen weten mij toch wel te vinden. Kijk maar naar het interview dat ik gaf aan Editie NL (RTL 4). De redactie belde mij op en vroeg of ik De Goede Huisvader was.
Je dient voortdurend de vraag te stellen of iemand “echt” is of niet. Helaas trappen we massaal in de neppe profielen. Dan heb ik het niet eens over het linkbuilden. Nee, ik heb het over serieuzere zaken. Zaken die je eigenlijk kunt scharen onder opruiing en daar gaat dit blog over. Niet over de manier waarop ondernemers hun werk doen. Nee, ik heb het over zij die via zogeheten trollenlegers de boel willen verstoren, misschien zelfs saboteren.
Internet Research Agency (IRA)
Ik doel dan op het artikel dat deze ochtend verscheen op de website van NRC. Je kunt vraagtekens stellen bij het aanbieden van social media profielen met een gekoppelde website, die eigenlijk een redelijk commerciële inslag hebben. Maar waarom? We willen graag verleid worden, toch? Bovendien leveren sommige bloggers wat extra informatie over producten. Erger is het als het gaat om de activiteiten van het Russische Internet Research Agency (IRA). Dit in Sint-Petersburg gevestigde bedrijf houdt zich bezig met het verstoren van zaken. Zaken die onder normale omstandigheden gelijk zijn aan opruiing. Denk niet dat dit alleen maar te maken heeft met de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Nee, dit heeft te maken met alles wat nieuws is. Misschien zelfs wel het artikel in het NRC of deze blog. Via een serie van social media accounts worden berichten de wereld ingestuurd met maar een doel: het verstoren van zaken.
De afgelopen dagen bleek dat een aantal gebruikers van Twitter een deel van hun volgers kwijtgeraakt zijn. Verschillende politici zagen het aantal volgers verminderen. Dit is een gevolg geweest van een schoonmaakactie die eigenlijk al veel te lang achterwege is gebleven. Te lang hebben de bedrijven achter de social media kanalen ons doen willen geloven dat ze het beste met ons voorhadden op het gebied van vrijheid van meningsuiting. Te lang was alles mogelijk.
Ik geloof in een vrije wereld. Waarin het vrije woord van essentieel belang is. Waar ik niet in geloof is de manier waarop dit vrije woord voortdurend maar opgedrongen wordt als het gaat om de meer extremistische gedachten. Nee, ik neem geen stelling voor links of rechts. Aan beide zeiden worden meningen de wereld ingestuurd die niet in orde zijn. Meningen waar nu niet echt uit blijkt dat we in harmonie met elkaar kunnen leven. Datzelfde geldt voor de verschillende religies. Ook binnen de verschillende religies – dus niet een, zoals sommigen ons willen doen geloven – gaat het mis.
Rechterzijde
Wat opvalt in het artikel van NRC is een ding: de verstoringen lijken altijd ten gunste te zijn van de rechterzijde van de politieke arena. Ze zijn bijna altijd gericht tegen een religie: de islam. Dit heeft te maken met de manier waarop veel mensen tegen deze religie aan kijken. Ze wordt afgeschilderd als een verderfelijke religie, goed voor alleen maar aanslagen. Voor wie verder wil kijken – of in ieder geval de moeite wil nemen: dat is het niet. Ik ga geen pleidooi houden voor de islam of voor welke religie dan ook. Het pleidooi gaat erom dat men blijkbaar in Rusland uit is op het afschilderen als de islam als een echte vijand. Een rookgordijn. Het zorgt ervoor dat de aandacht afgeleid wordt van waar het daadwerkelijk om gaat: Poetin en diens manier om Rusland te willen leiden op zijn manier. Daar kun je tal van blogs over schrijven. Die op hun beurt dan weer voorzien kunnen worden van scherp commentaar via social media, vooral via Twitter.
Wat ik mijn kinderen leer
Mijn kinderen begeven zich ook in de onlinewereld. Wat een leuke reacties krijg je, wanneer je iets op social media “doet.” Ons oudste kind weet inmiddels moeiteloos te bepalen of de Instagram volgers echt te vertrouwen zijn of niet.
Soms is het lastig voor kinderen om te bepalen wat echt is en wat niet echt is. We kennen allemaal de verhalen over dat wat misging op internet. Afpersing en veel ergere praktijken. Neem nu het voorbeeld van de Canadese Amanda Todd. Zij maakte de fout door iets te doen wat enorme consequenties had. Je kunt hierover een mening hebben. Dat dit meisje misschien “dom” is geweest. Ze was niet dom, ze deed iets doms. Iets waarover ze niet nagedacht had. Ze zag niet in, wat voor verschrikkelijke mensen ook verbonden zijn met het internet. Dit was niet de schuld van Amanda. Nee, dit was de schuld van Ayden C. Het liefst zou ik hem bij zijn volledige naam noemen, maar dat mag niet. Hij geniet bescherming en dat had Amanda niet. Ook dit is internet.
Update proces Ayden C.
In juni 2022 begon in Canada het proces tegen Ayden C. Dit was mogelijk nadat hij in 2020 was uitgeleverd aan dit land. Hij moest zich verantwoorden voor beschuldigingen van afpersing van een minderjarige, intimidatie van een minderjarige, communicatie met een minderjarige voor het plegen van een zedenmisdrijf, het bezit en vervaardigen van kinderpornografie en de verspreiding ervan. Hij werd niet aangeklaagd voor de dood of de betrokkenheid bij de door van Amanda Todd.
Door een jury van twaalf personen werd Ayden C. op 5 augustus 2022 op alle punten schuldig bevonden. Op 11 oktober werd twaalf jaar celstraf tegen hem geëist. De rechter gaf hem uiteindelijk dertien jaar.
Omdat Canada en Nederland een uitleveringsverdrag gesloten hebben mag Ayden C. de straf in Nederland uitzitten. Dit houdt in dat de straf naar Nederlandse maatstaven omgezet zal worden, zo bleek al in 2016.
Online wereld
Wat ik mijn kinderen leer als het om de online wereld gaat: wees voorzichtig. Vertrouw niet alles en iedereen. Niet alles is zo leuk als dat het gepresenteerd wordt. Er zaken die gratis zijn, maar uiteindelijk heeft alles een prijs. Of het nu het betalen van een geldbedrag is of het afstaan van gegevens, het is een prijs. Daarnaast leer ik hen dat ze de vraag moeten stellen: is het echt of is het nep. Wellicht zouden volwassenen dat ook wat meer moeten doen.
